Przenośna, foniczna, simpleksowa, ultrakrótkofalowa radiostacja osobista żołnierza zwiadu lub desantu spadochronowego. Zastępowała wysłużone radiostacje R-126 i R-352.
Produkowana w pierwszej połowie lat 80-tych w ZSRR w oparciu o półprzewodniki krzemowe (tranzystory, układy scalone, mikromoduły hybrydowe).
Zakres częstotliwości | 44 - 50 MHz |
Rodzaj modulacji | modulacja częstotliwości (FM) |
Liczba kanałów pracy | 6 stabilizowanych indywidualnymi rezonatorami kwarcowymi |
Minimalny odstęp | 100 kHz (pomiędzy sąsiednimi częstotliwościami) |
Moc wyjściowa | ok. 1,5 W |
Czułość odbiornika | nie gorzej niż 0,5 µV |
Dewiacja częstotliwości | ok. 7 kHz |
Odbiornik | superheterodyna z dwoma częstotliwościami pośrednimi: 13 MHz i 1,6 MHz |
Zasięg łączności | pomiędzy dwoma identycznymi radiostacjami, wyposażonymi w anteny Kulikowa: około 10 km w otwartym terenie |
Zasilanie | 12V/1Ah bateria akumulatorków gazoszczelnych Ni-Cd typu 10NKGC-1D |
Pobór prądu | przy odbiorze ok. 40 mA, przy nadawaniu ok. 500 mA |
Waga | 3,5 kg (komplet roboczy) |
Zakres temperatur | -50 do +50 °C |